การทำ ความดี คือการเสียสละ !

มีหลายคนถามปู่ว่าในขณะที่รักษาปู่ไม่ต้องใช้สมาธิหรือ? มีคนสงสัยถามคำถามนี้บ่อยๆ ด้วยเหตุว่าปู่ดูสบายๆไม่เคร่งขรึมพูดคุยกับทั้งคนไข้และคนโดยรอบ บางครั้งพูดไปหัวเราะไป ปู่จึงเฉลยว่าพลังในการรักษาไม่ได้มาจากตัวปู่ พลังเป็นของพ่อปู่ชีวกฯ ปู่จึงไม่ต้องใช้สมาธิหรือความตั้งใจเป็นพิเศษ ปู่ทำหน้าที่เป็นเพียงผู้ส่งผ่านเท่านั้น ไมได้เหน็ดเหนื่อยจากการใช้พลังแต่อย่างไร ! จะเหนื่อยบ้าง เพราะยืนตั้งแต่เช้าจรดเย็นวันละหลายชั่วโมง อาการเมื่อยล้าจึงมีเป็นธรรมดา

คนไข้ที่ปู่ชวนคุยส่วนใหญ่ เป็นโรคที่รักษายาก หรือเป็นโรคที่เกิดจากใจ การให้กำลังใจหรือคำแนะนำมีความสำคัญ ในขณะที่ทำการรักษา ปู่เห็นไปถึงสภาวะของพลังทั้งดีและไม่ดี เจ้ากรรมนายเวร สภาพของร่างกายและจิตใจ ความกังวล ความท้อแท้สิ้นหวัง สิ่งเหล่านี้เป็นข้อมูลที่ใช้ในการรักษาคนไข้ ที่ต้องทำพร้อมกันทั้งกายและใจ การพูดคุยทำให้เกิดการเข้าใจที่ถูกต้อง มีผลทำให้คนไข้มีความพร้อมและจิตใจที่มั่นคงขึ้น

สำหรับคนที่ป่วยมาก วิบากหนัก ปู่จะแนะนำให้ทำบุญ เพื่อให้บุญมาหนุนช่วยให้หายเร็วขึ้น หรือสามารถผ่านช่วงที่ยากลำบากไปได้ ในบางรายต้องการบุญเร่งด่วน ปู่ให้ทำบุญระยะสั้น ไปปล่อยเต่าปล่อยปลา ต้องหาที่กำลังจะถูกนำไปทำอาหาร อย่างนี้บุญแรงดีเห็นผลรวดเร็ว นอกจากนี้ปู่แนะนำให้สร้างบุญระยะยาวเป็นต้นทุนไว้สู้วิบากกรรม

ในขั้นแรก เราเรียนรู้ว่าบุญมีอยู่สองประเภท อย่างแรกเป็นบุญหยาบ ทำได้ด้วยการบริจาคเงินทอง สิ่งของ เช่นการถวายเงินทำบุญให้วัด นักบวช พระ หรือ การทำทานให้แก่คนยากไร้ บุญส่วนนี้มักแบ่งให้ใครไม่ได้มากนักเป็นของเฉพาะตัว ได้บุญแก่ตัวเอง เข้าทำนองว่าทำอย่างไรได้อย่างนั้น

อย่างที่สอง เป็นบุญละเอียด เป็นบุญที่เกิดจากการปฏิบัติธรรม เริ่มต้นด้วยการรักษาใจให้สะอาดอยู่เสมอ ตั้งจิตในทางดี โดยทั่วไป จิตมีอยู่สองชนิด จิตแรกเป็นจิตเดิมแท้ เห็นได้เมื่อจิตใจสงบ รู้สึกผ่อนคลายเข้าถึงสมาธิ เมื่อจิตประภัสสรจะแสดงพลัง เป็นแสงสีเรืองรองไปทั่ว ส่วนจิตที่สองเป็นจิตที่ปรุงแต่ง เกิดขึ้นจากการจำได้หมายรู้ มีลักษณะแปรเปลี่ยนได้ตลอดเวลา

ถ้าจิตมันมัวๆ นั้นคือจิตปรุงแต่ง จิตนี้จะเกิดขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เราวุ่นวายใจอยู่เสมอเหมือนลิงที่ซุกซน วิ่งไปเรื่อยคิดวุ่นวายไม่หยุด การบังคับให้อยู่นิ่งๆเป็นสิ่งยาก เราต้องใช้เชือกที่เรียกว่าสติ คอยกระตุกและดึงกลังโดยเร็ว ยิ่งทำได้เร็วขึ้นชำนาญขึ้น เราจะรู้ทันจิตมากขึ้นและสามารถสลัดจิตปรุงแต่งนั้นออกได้ เช่นเวลาใจเราเกิดเศร้าหมอง พอรู้ตัวเราต้องทิ้งจิตนั้นทันที และตั้งจิตที่สงบขึ้นมาแทน ทำบ่อยๆเข้าจิตจะตั้งมั่นได้เองและมีกำลังมากขึ้น ถ้าเราทำในส่วนแรกได้แล้ว สามารถพัฒนาต่อไปได้ด้วยการถือศีล เริ่มจากศีลห้าไปก่อน ศีลแปลว่าปกติ ซึ่งปกติคนทั่วไปไม่โกหก ไม่ลักทรัพย์คนอื่น ไม่ผิดลูกเมียคนอื่น ถ้าเราเป็นคนปกติเราจะไม่ทำสิ่งเหล่านั้น

ขั้นต่อไปคือการนั่งสมาธิ การนั่งสมาธิเราต้องเข้าใจก่อนว่าทำเพื่อประโยชน์อะไร? จิตของเราเปรียบเหมือนดวงไฟดวงหนึ่ง หากไม่ควบคุมมันจะสว่างเรืองๆ ไปรอบๆ แต่ถ้าเราควบคุมให้แสงนั้นรวมตัวเข้ามา มันจะเข้มขี้นสว่างมากขึ้น มีพลังเพิ่มขึ้น เมื่อจิตรวมตัวและตั้งมั่นดีแล้ว เมื่อเราแผ่เมตตาความปราถนาดีต่อตนเองหรือผู้อื่น พลังนั้นจะเจิดจ้าและสดใส บุญส่วนนี้แบ่งให้ผู้อื่นได้แม้แต่เทวดา ก็มีความยินดีรับและอนุโมทนาในบุญนี้ด้วย บุญส่วนนี้เรายังแผ่ให้แก่เจ้ากรรมนายเวรที่เล่นงานเรา วิบากกรรมจะบรรเทาลง หรือผลบุญของการปฏิบัติธรรม เป็นเหตุปัจจัยที่ทำให้เราหลุดพ้นจากวิบากกรรมนั้นได้

การทำบุญทั้งสองอย่างจึงเป็นกุศลกรรมเป็นความดี ปู่แนะนำให้ทำทั้งสองส่วนสำกรับคนที่ขัดสนไม่มีปัจจัยทำบุญหยาบ ก็ควรทำบุญละเอียด ทำได้เลยไม่ต้องรอ ส่วนการทำความดีที่ได้ผลมาก เราต้องรู้หลักการในการทำความดีที่ถูกต้องด้วย การทำความดีนั้นมีหลักอยู่ว่า การกระทำใดๆที่คิดว่า เป็นการสร้างบุญต้องไม่เบียดเบียนทั้งตนเองและผู้อื่น เช่น การบริจาคทรัพย์สิ่งของเพื่อทำบุญต้องไม่ทำให้ตนเองเดือดร้อน และครอบครัวพบกับความยากลำบาก หรือการไปช่วยงานบุญตามที่ต่างๆ ต้องไม่ทำให้ตนเองบกพร่องในหน้าที่ เช่นเรามีหน้าที่ดูแลครอบครัว การทิ้งครอบครัวไปนานๆไม่ดูแลทำหน้าที่ ที่ควรมีต่อคนในครอบครัว ถือว่าไม่ถูกต้อง

อีกอย่างนึงที่ควรระวังในการทำความดีคือ การกระทำนั้นต้องไม่ก่อให้เกิดบาปบริสุทธิ์ ที่เรียกว่าบาปบริสุทธิ์นั้นมาจากเจตนาที่ดี แต่ผลจากการกระทำนั้นให้ผลตรงกันข้ามเช่น การที่เราเห็นช้างตัวน้อยๆ เดินอยู่ตามเมืองต่างๆเราเมตตาอุดหนุนซื้อกล้วยที่ควาญช้างนำมาขาย โดยคิดว่าเป็นบุญ เมื่อควาญช้างมีรายได้ดี ช้างอีกหลายตัวต้องถูกบังคับให้ลำบาก ต้องมาเดินในเมืองที่อากาศร้อนระอุดูน่าเวทนา

หรือในกรณีที่มีขบวนการขอทาน ที่มีการขโมยและทำให้เด็กพิการเพื่อให้ดูน่าสงสาร ถ้าเราให้ทานโดยไม่เข้าใจที่มาที่ไปของสิ่งเหล่านี้ เราจะกลายเป็นคนทที่ส่งเสริมทำให้เกิดสิ่งเลวร้ายเหล่านี้ขึ้นได้ บาปบริสุทธิ์จึงเป็นสิ่งที่ควรระวังให้มาก อย่าให้เกิดขึ้นกับเรา จากสิ่งที่ปู่ได้เล่าให้ฟัง

ซึ่งถ้าเรามองให้ลึกซึ้งเราจะเห็นได้ว่าการทำความดีนั้น เกิดจากการเสียสละ การที่เรายอมเสียสละทรัพย์ที่เรารักให้แก่คนอื่น มีความเอื้อเฟื้อแบ่งปันให้แก่คนยากไร้ หรือ เสียสละทรัพย์เพื่อทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา ล้วนมาจากจิตใจที่ดีงามมีความเสียสละเป็นที่ตั้ง จึงก่อให้เกิดบุญขี้นได้ หรือในการปฏิบัติธรรมเราต้องยอมเสียสละความสุข ความสะดวกสบายต่างๆที่เคยมีมา ต้องเข้มงวดฝึกฝนตนเอง รักษาศีล ฝึกสมาธิ และพิจารณาธรรม ขัดเกลาตนเอง เส้นทางนี้จึงนำไปสู่ความดี การสร้างสมบุญบารมี จึงพอสรุปได้ว่า ความดีคือการเสียสละนั้นเอง ...

  นำข้อมูลออกพิมพ์ !