การเจริญสมาธิภาวนา คือ การที่จิตผูกหรือเพ่งอยู่กับคำใดคำหนึ่ง หรือสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น พุทโธ-พุทโธ, พองหนอ-ยุบหนอ,สัมมา-อะระหัง เป็นต้น ให้จิตเกาะเกี่ยวไหลไปตามกระแสของคำนั้นๆ เพื่อเป็นสื่อให้จิตเข้าถึงความสงบ มีค่าเท่ากับจิตผูกเพ่งอยู่กับการสวดมนต์ที่จิตเกาะเกี่ยวไปกับทุกอักขระของบทสวดมนต์จิตที่ไหลไปเป็นกระแสตามทุกอักขระเช่นนี้ ไม่เปิดโอกาสให้นิวรณ์ คือ สิ่งที่ขวางกั้นจิตไม่ให้ทำความดี แทรกเข้ามาครอบงำจิตได้ทำให้จิตมีความผ่องใส เป็นจิตมีพลังในการต้านทานกิเลสที่จะเข้ามามีอำนาจเหนือสติปัญญา มีความฉับไวต่อการรับรู้อารมณ์ และคมต่อการแยกแยะความถูกผิด
เป็นภาษาพูดไม่มีตัวเขียน เชื่อว่าเป็นภาษามคธ นำมาใช้ในการเก็บพระธรรม เลยเรียกว่า ภาษาบาลี(บาล=รักษา) การรักษาโดยท่องสวดถือว่าแม่นยำมากเพราะจะต้องสวดพร้อมๆกันตามลำดับ ที่จดจำกันมา ถ้ามีสักรูปออกเสียงต่างต้องสอบทานกันใหม่ เพราะทำให้ความหมายผิดไปได้ ต่อมาหลังๆ เริ่มมีการใช้ตัวอักษรภาษามาเขียนบันทึกเป็นไตรปิฎกเขียน อีทีนี้เริ่มมีเพี้ยนและเพราะเริ่มเอาฉบับที่เขียนไปแปลเป็นภาษาอักษรอื่นๆ โดยเฉพาะสันสกฤษที่ทางนิกานมหายานใช้ แต่ทางมหายานเวลาเขาทำสังคายนาเอายังต้องเชิญพระนิกายเถรวาท ไปร่วมเพราะเรายังใช้บาลีอยู่ ถือว่าใกล้เคียงกับของเดิมมากที่สุด ทีนี่มาที่เมืองไทยพระเราเองบางรูปก็ศึกษาไตรปิฎกฉบับแปลเป็นความหมายไทยซึ่งมาการคลาดเคลื่อนอีก เราคารวาสที่สวดมนต์เป็นบาลีก็มีส่วนช่วยรักษาไตรปิฎก แต่อย่าให้ขาดจุดประสงค์จริงๆของไตรปิฎกที่เอาไว้สอน ควรจะรู้ความหมายหรือไม่ก็สวดคำแปลไปด้วย
ป
หมายเลขไอพี : 124.122.107.xxx
โพสเมื่อ : January 20, 2013 เวลา 10:34:00