ทำไมเรารู้ว่า
ควรปล่อยวาง
แต่ยังคิดมาก
ทำไมเรารู้ว่า
ควรนิ่ง ควรฟัง
แต่ยังพูด
ทำไมเรารู้ว่า
ควรหยุดฟุ่มเฟือย
แต่ไม่เคยทำได้
ทำไมเรารู้ว่า
ไม่ควรนินทา
แต่ยังนินทา
ทำไมเรารู้ว่า
ไม่ควรขี้เกียจ
แต่ยังขี้เกียจ
ทำไมเรารู้ว่า
ไม่ควรเหงา
แต่ยังเหงา
ทำไมเรารู้ว่า
การเปรียบเทียบไม่ดี
แต่ก็ยังเปรียบเทียบ
ทำไมเราอ่านหนังสือ
ฮาวทูไปแล้วร้อยเล่ม
แต่ก็ยังทำตามไม่ได้
ทำไมเราสร้างแรงบันดาลใจได้แล้ว
แต่ก็สามวันถัดไป จิตใจเราเริ่มเหี่ยว
ทำไมเรารู้ทุกอย่าง แต่
เราว่าทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
คำตอบคือ ...
"รู้"
มีอยู่สองแบบ !!
หนึ่ง : รู้ด้วยสมอง
สอง : รู้ด้วยจิต
การฟัง คิด อ่าน เป็นการฝึกรู้ด้วยสมอง
และสมองมีอำนาจน้อยกว่าจิต
จิตเป็นนาย สมองเป็นบ่าว
เมื่อควบคุมสมองได้ แต่ควบคุมจิตไม่ได้
ชีวิตย่อมเปลี่ยนแปลงช้า หรือไม่เปลี่ยนเลย
ด้วยเหตุนี้
พระพุทธเจ้าจึงมุ่งสอนให้คนฝึกจิต (ภาวนามยปัญญา)
ท่านเน้นย้ำเปลี่ยนคนไปที่กระบวนการของจิต มิใช่สมอง
เมื่อจิตเปลี่ยน ชีวิตเปลี่ยน
มีกี่ครั้งในชีวิตที่คุณรู้ดีทุกอย่าง คิดดีทุกอย่าง
แต่บังคับให้ตัวเองทำตามความคิดดีๆ ไม่ได้สักอย่าง
ฝรั่งสอนให้เปลี่ยนที่ความคิด
แต่พระพุทธเจ้าสอนให้เปลี่ยนที่จิต