อันที่จริงแล้วเราจะไม่ต้องพูดกันเรื่องภายนอกคือถ้าพูดไปแล้วมันไม่จบมันไม่มีที่สิ้นสุดอันนั้นมันก็เป็นธรรมมะ แต่ว่ามันเป็นส่วนภายนอกแต่ส่วนภายในที่มันแสดงอยู่ตลอดนะซิคืออะไร นี่หิวนี่ร้อน นี่เจ็บนี่ก็ใจวุ่นวาย นี่ห่วงนั่นห่วงนู้นคิดนั่นนี่สารพัดที่มันเป็นบางทีเป็นเอามาก ถึงกับเป็นประสาทไปก็เยอะนั่นเป็นเพราะอะไร ?
ถ้าพูดถึงธรรมแล้วนี่ละ ธรรมะตัวที่มันบอกเราแสดงให้เราดูอยู่ตลอดเวลาที่ไม่รู้ไม่เข้าใจ เพราะว่าเราไม่เคยสนใจมันไม่เคยใส่ใจมันมันเป็นเราก็ไม่รู้วิธีรักษา
พระพุทธเจ้า พระองค์ทรงสอนเหล่าพุทธบริษัทของท่านว่า ให้น้อมเข้ามาใส่ตัวคือ ให้พิจารณาสิ่งที่มันเป็นมันบอกเราอยู่นี่ ให้พิจารณาพระองค์ว่าอะไรๆ มันต้องมีเหตุเกิดทั้งนั้นให้พวกเรามองผลไปหาเหตุเสีย มันจะหาได้ง่ายกว่าแก้ที่เหตุ ดีกว่าถูกก็มีเหตุ แห่งถูกผิดก็เหมือนกันมีเหตุเกิดทั้งนั้น ถ้าเราฉลาดกับธรรมที่เกิดขึ้นนี้ไม่แน่เราอาจมีทางออกของชีวิตตัวเราเองก็ได้